പേരില്ലാത്തവൾ 

നീ  ചോദ്യങ്ങളായി പിറന്നപ്പോൾ
ഈയവും അരക്കുമിട്ട ശിരസ്സുകൾ
നിയമത്താളുകളിൽ ചോരക്കണക്കുകൾ തിരയുന്നു!

അവളുടെ മാറ് പിളർന്നോരീ
നഖമുനകളിൽ തൂങ്ങിയാടും
തുലാസിന്റെ  പേരോ നീതി?

താഴിട്ടു പൂട്ടിയ ചിത്തങ്ങളിനിയും
വാക്കിൻ ശരങ്ങളാൽ 
അവളുടെ വസ്ത്രമുരിയും!

സത്യത്തിൻ ശിഖരം ഇരിയുമ്പോൾ
ചുടുനിണം ചിന്തുന്നു 
നിത്യസഹയായ മാതാവിന്റെ നെഞ്ചിൽ!

ശിഷ്ടമാകുന്നൊതൊരീ കഴുമരങ്ങൾ  മാത്രം
തിരയാം നമുക്കിനിയുമീ പാരിൽ
കണ്ണു മൂടിടാത്തൊരു നീതി ദേവതയെ!


----------- ശ്രുതി വിൽ‌സൺ തേക്കത്ത്


ഒരായിരം നിർഭയകൾ പൊലിഞ്ഞിട്ടും ഉണരാത്ത കണ്ണുകൾ ഇനിയെന്ന് ഉണരുമെന്നു എനിക്കറിയില്ല! പൊലിഞ്ഞു പോയ അഗ്നിനക്ഷത്രങ്ങളെ നിങ്ങളെന്നും ഒരു കനലായി ഈ നാടിന്റെ നെഞ്ചകത്തിൽ എരിയും! May your soul RIP! 

ചുവന്ന സ്വപ്‌നങ്ങൾ...

ഗുൽമോഹർ

കുന്നിൻ വിരിമാറിൽ  ഒരായിരം 

ഗുൽമോഹറുകൾ പൂത്തു നില്ക്കുന്നു
സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് തീ പിടിച്ചപോലെ!

വിപ്ലവം

കുരുതിത്തറയിലെ കനച്ച ചോരച്ചാലുകളിൽ
രക്ത പുഷ്പങ്ങൾ വിരിയുമ്പോൾ
ഹൃദയത്തിൽ പിറക്കുന്നു  മരണമില്ലാത്ത മൂന്നക്ഷരം

നാണം 

അവന്റെ  അധരങ്ങൾ  കഥ മെനയുമ്പോൾ 

തരുണിയുടെ കവിളിൽ 

പൂത്തുലഞ്ഞാടും കുങ്കുമപ്പൂക്കൾ 

-------- ശ്രുതി വിൽ‌സൺ തേക്കത്ത് 

As I drift away ....

If I am what I feel

Then I am a tissue paper,

White and jaded!

Rough hands ripped me out of the closet

Twisting and twirling me,

Shredding me into a million splinters!

I know not, whom to blame

As I get hurled into the abyss

And I resign to grim darkness!

--------- Sruthi Wilson Thekkath

Wrote this after the sudden demise of actor Pratyusha Banerjee! I seriously cannot understand why the majority of women in our country choose to be submissive and be doormats! Empowerment of women is the need of the hour! 

ഒരു പിടി വാക്കുകൾ 

കവിത

ചിതലരിച്ച താളുകളിൽ
പണ്ടെങ്ങോ കുറിച്ചിട്ട
അക്ഷരക്കൂട്ടുകൾ

തൂലിക

ദുഃഖം പെയ്തു തീരാതെ
വേദനകൾ വരികളാകുമ്പോൾ
വിരൽത്തുമ്പിൽ തീമഴയായ് നീ....

മഷി

ഉരുകിയെൻ ആത്മാവിൽ
നിന്നു൦ വീണുടയുന്നോരീ
കറുത്ത സ്വപ്‌നങ്ങൾ

കടലാസ്

ബന്ധനങ്ങളുടെ ചങ്ങലക്കണ്ണികളിൽ കുരുങ്ങി
മുറിവുണങ്ങാത്ത ചിന്തകൾ
ചിതറിക്കിടക്കുന്നു  മഷിപടർപ്പിൽ

-------------- ശ്രുതി വിൽ‌സൺ തേക്കത്ത്‌

ഗുരുവായൂരില്‍ നിന്നും വിറ്റ്ബിയിലേക്ക്....

 'വരയും കുറിയും എഴുത്തും വായനയും എല്ലാമായി നടന്ന കാലം. പുസ്തകങ്ങള്‍ ഒരു ലഹരി തന്നെയായിരുന്നു. അവളുടെ പുസ്തക ശേഖരത്തിലേക്ക് ഒരു പുതിയ അതിഥി കടന്നു വന്നു ' Dracula '. ബ്രാം സ്ടോക്കരുടെ ഡ്രാക്കുളയുടെ മലയാളം പതിപ്പ് ആദ്യമായി കയ്യില്‍ കിട്ടുന്നത് ആറാം ക്ലാസ്സിലെ വേനല്‍ അവധിക്കാലത്ത്‌. എല്ലാ വര്‍ഷവും summer holidayക്ക് ഒരു ഗുരുവായൂര്‍ സന്ദര്‍ശനം പതിവുള്ളതാണ്. അമ്മയുടെയും അച്ഛന്‍റെയും ആധ്യാത്മിക ഉള്‍വിളി അവരെ കണ്ണന്‍റെ വാകച്ചാര്‍ത്തിനു എത്തിച്ചപ്പോള്‍, എനിക്ക് അവിടെ ഏറ്റവും സന്തോഷം പകര്‍ന്നിരുന്നത് ഉരുളിയില്‍ ഒരു ചുവന്ന സമുദ്രം പോലെ കിടന്നിരുന്ന മഞ്ചാടി കുരുക്കളായിരുന്നു. അമ്മ തന്ന ചില്ലറതുട്ടു മഞ്ചാടിക്കുരുവിട്ട ഉരുളിയിൽ പൂഴ്ത്തി കൂടുതൽ കുസൃതികൾ നടത്താന്‍ എന്‍റെ കൂടെ നില്‍ക്കണേയെന്ന് കണ്ണനോട് പറയുമ്പോള്‍, പിന്നില്‍ നിന്ന് അമ്മയുടെ ശബ്ദം, ' പെണ്ണേ നിനക്ക് അതില്‍ കയിട്ടു വാരണ്ട പ്രായമൊക്കെ കഴിഞ്ഞു, ഇനി അടുത്ത വര്‍ഷം ഏഴാം ക്ലാസ്സിലെക്കാണ് പോവണെന്നു മറക്കണ്ട'. എന്‍റെ അടുത്തുള്ള കുസൃതിക്കുരുന്നുകള്‍ക്ക്  'മുടിഞ്ഞ Luck ണ്  എന്നെ പോലെ വലുതായില്ലലോ എന്ന് പിറുപിറുത്തു കൊണ്ടു നീണ്ട ക്യൂവിലേക്കു അമ്മയോട് ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കും.'  അമ്മയുടെ മന്ത്രോച്ഛാരണങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍  എന്‍റെ മനസ്സ് വീണ്ടും മേച്ചില്‍ തുടങ്ങും യശോദ ഹോട്ടലിലെ മസാല ദോശയിലേക്കും, പിന്നെ ഓരോ നടയിലെയും വഴിവിധീകളില്‍ ഉള്ള എണ്ണമറ്റ കൌതുക വസ്തുക്കളിലെക്കും.
കണ്ണന്‍റെ പഞ്ചാര പായസത്തിന്‍റെ രുചിയോർക്കുമ്പോൾ തന്നെ എനിക്ക്
വായില്‍ വെള്ളമൂറും കണ്ണനോട് സ്നേഹവും.  തിക്കും തിരക്കിലും എന്‍റെ സ്വപ്നാടനങ്ങള്‍ക്കും ഒടുവില്‍ ഗുരുവായൂരപ്പന്‍റെ തിരുനടയില്‍ എത്തുമ്പോള്‍ ഞാനും എന്നുമൊരു കൃഷ്ണ ഭക്തയെപ്പോലെ ആ വിഗ്രഹത്തിന്‍റെ ചൈതന്യത്തില്‍ അലിഞ്ഞു തൊഴുതു നില്‍ക്കും. നടയില്‍ നിന്നും പെട്ടെന്ന് നടന്നു നീങ്ങാന്‍ ഗര്‍ജിക്കുന്ന പോലീസ് അമ്മാവന്മാരുടെ ഒച്ചയൊന്നും പിന്നെയെനിക്കൊരു പ്രശ്നമേ ആയിരുന്നില്ല. ഇത്ര നേരം ക്യൂവില്‍ ചിലവഴിച്ചിട്ടും ഒന്ന് നന്നായി തൊഴാന്‍ പറ്റിയില്ലെന്നു അമ്മ കണ്ണനോട് പരാതി ബോധിപ്പിക്കുമ്പോള്‍, ഞാന്‍ എന്‍റെ തത്വശാസ്ത്രം അമ്മയ്ക്ക് മുന്നിൽ നിരത്തും, 'ഈ പോലീസ് അമ്മാവന്മാര്‍ ദിവസവും കണ്ണനെ കണ്ടു മടുത്തു കാണും,അതോണ്ടാ നമ്മളേം കാണാന്‍ വിടാത്തെന്നു.'   അത് കേട്ടു ചിരിച്ചു കൊണ്ടു അമ്മ പറഞ്ഞു, 'പെണ്ണേ നീ കിന്നാരം പറയാതെ ഇങ്ങോട്ട് പോരുന്നുണ്ടോ നിനക്ക് വിശക്കുന്നിലെ! നമുക്ക് അച്ഛനെ കണ്ടു പിടിക്കാം ഇപ്പോള്‍ തൊഴുതു കഴിഞ്ഞു കാണുമെന്നു അമ്മ പറയണ്ട താമസം, എന്‍റെ വയറ്റില്‍ നിന്നും വിശപ്പിന്‍റെ കൂക്കി വിളി തുടങ്ങും. പിന്നെ അച്ഛന്‍റെ മോള്‍ക്ക്‌, അച്ഛനെ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ ധൃതി കൂടും. മസാല ദോശയുടെ മണമോര്‍ക്കുമ്പോള്‍, വിശപ്പിനു ആക്കോം കൂടും. അച്ഛനെ ആ ഭക്തജന സാഗരത്തില്‍ നിന്ന് കണ്ടുപിടിച്ചു വച്ചടിക്കും  മംഗല്യഹോട്ടലിലേക്ക്.
അച്ഛന്‍റെയും അമ്മയുടെയും കൈപിടിച്ച് ഹോട്ടലിലേക്കുള്ള മാര്‍ബിള്‍
പടവുകള്‍ കയറുമ്പോള്‍ തന്നെ ചുറ്റുമുള്ള കടകളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചു വയ്ക്കും എന്‍റെ ഷോപ്പിംഗ്‌ നായാട്ടിനുള്ള കേന്ദ്രങ്ങള്‍,മനസ്സില്‍ തിങ്ങി നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നതിന്‍റെ ആഹ്ലാദം കണ്ണുകളില്‍ തിളങ്ങുന്നു. മംഗല്യയിലെ മസാല ദോശയ്ക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത രുചിയായിരുന്നു. ഞാന്‍ മസാല ദോശ ഒറ്റയടിക്ക് അകത്താക്കുമ്പോള്‍ അമ്മയ്ക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത അരിശം, ' കണ്ടില്ലേ ഈ പെണ്ണിന് വീട്ടില്‍ എന്തൊക്കെ വച്ചു വിളമ്പി കൊടുത്തിട്ടെന്താ കാര്യം, അതിനു ഈ ഹോട്ടലിലെ മസാല  ദോശയായലെ തൃപ്തിയാവൂ.' അമ്മയിലെ  പാചകക്കാരിയുടെ  പച്ചയായ പ്രതിഷേധം എനിക്ക് ഒരു തമാശയാണ്, പക്ഷെ അതിനുള്ള കൂലി എനിക്ക് കിട്ടും ഗുരുവായൂര്‍ സന്ദര്‍ശനം കലാശിക്കുന്നത്,എപ്പോഴും രാത്രിയിലുള്ള കഞ്ഞികുടിയോടെ ആണല്ലോ. കഞ്ഞിയും ചുട്ട പപ്പടവും എന്‍റെ മുന്‍ജന്മ ശത്രുക്കളാണെന്ന് അമ്മയ്ക്ക് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ടു,അമ്മ മസാല ദോശയോട് പകരം വീട്ടുന്നതെന്നും ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.
വിശപ്പടങ്ങിയാല്‍ പിന്നെ മംഗല്യയിലെ മാര്‍ബിള്‍ പടവുകളില്‍ സ്ഥലം പിടിക്കും അച്ഛനും അമ്മയും മോളും കൂടി. നാട്ടു കാഴ്ചകളില്‍ മുഴുകി അങ്ങനെയിരിക്കും. ആ മാര്‍ബിള്‍ പടവുകളില്‍ ഇരുന്നു സമയം തള്ളി നീക്കുമ്പോള്‍ ഞാനെന്നും താജ് മഹാലിനെ കുറിച്ചോര്‍ക്കും, ഈ വെണ്ണക്കല്ലുകള്‍ ഇത്ര സുന്ദരമാണെങ്കില്‍ വെണ്ണക്കല്ലിലെ മഹാകാവ്യം കണ്ണിനു ഒരു വിരുന്നു തന്നെയായിരിക്കും.

അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും സ്വരം അവിടുത്തെ ബഹളത്തിൽ അലിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ വീണ്ടും ഡ്രാക്കുളയെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങി. കൈവിരലുകൾ അറിയാതെ പുസ്തകത്തിന്റെ താളുകൾ അടർത്തി. രക്തം, രൂപം മാറുന്ന ചെന്നായ എന്നീ വാക്കുകൾ എന്നെ തെല്ലു നടുക്കി. ഉടനെ തന്നെ പുസ്തകം നെഞ്ചോടു ഒതുക്കി വച്ചു. വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തി രാത്രിയിൽ വായന തുടങ്ങാമെന്ന് മനസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടു. അങ്ങനെ ആ വേനൽ അവധിക്കാലത്തെ ഗുരുവായൂർ യാത്രയിൽ നിന്ന് ആരംഭിച്ചതാണ് ഞാനും ദി ഡാർക്ക് പ്രിൻസ് ഡ്രാക്കുള പ്രഭുവും തമ്മിലുള്ള "psychic connection!"

നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന വിറ്റ്ബി നഗരം എന്നെ വരവേല്‍ക്കാന്‍ സൂര്യ രശ്മികളെ അകമ്പടിയായി പറഞ്ഞയച്ച പോലെ, തെല്ലു നാണത്തോടെ സൂര്യ
രശ്മികള്‍ ഒരു നേരിയ ലേസര്‍ ബീം പോലെ പതിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. അങ്ങനെ എത്രയോ സംവത്സരങ്ങളുടെ കാത്തിരിപ്പിന് വിരാമമായി. Yes, അവസാനം ഞാനും ഡ്രാക്കുള പ്രഭുവിന്‍റെ സങ്കേതങ്ങളും തമ്മില്‍ ഒരു  ചില്ലിന്‍റെയും   മഞ്ഞു പാളിയുടെയും   നേര്‍ത്ത ദൂരം  മാത്രം. ലൂസിയും, ആര്‍തറും, St. Mary's ചര്‍ച്ചുമെല്ലാം മറവിയുടെ കുഴിമാടങ്ങളില്‍ നിന്ന് ഉയിര്‍ത്തെഴുനേറ്റു നില്‍ക്കുന്നു.
University ട്രാവല്‍ ക്ലബ്ബില്‍ നിന്നും ശേഖരിച്ച വിവരങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തില്‍
സന്ദര്‍ശിക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്ന സ്ഥലങ്ങളുടെ ഒരു പട്ടികയും ഉള്‍പ്പെടുത്തിയിരുന്നു. പിന്നെ ഗൂഗിള്‍ മാപ്പില്‍ നിന്നും യാത്രക്ക് ആവശ്യമായ
ചൂണ്ടു പലകകള്‍ ലഭിച്ചു.  വിറ്റ്ബി ബസ്‌ സ്റ്റേഷനില്‍ നിന്നും ഏതാനും ഫ്രീ മാപ്പുകളും കൂടി എടുത്തു, വെറുതെയൊരു സുരക്ഷാ നടപടി, വഴി തെറ്റി ചെന്നായ കൂട്ടത്തിലേക്ക് പോകാതിരിക്കാന്‍. ഒരു ബാക്ക് പാക്കും, പിന്നെ എന്‍റെ ഭര്‍ത്താവിന്‍റെ  ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു മുക്കാല്‍ പാന്‍റും ഇട്ടു യാത്ര തുടങ്ങുമ്പോള്‍ തെല്ലു ഒരു  അഹങ്കാരം ഉണ്ടായിരുന്നു മനസ്സില്‍ താന്‍ മീന
ഹാര്‍ക്കറെ പോലെ ഒരു ധീര വനിതയാണെന്ന്.  എന്നാല്‍ വിറ്റ്ബി നഗരത്തിലെ ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ കൂട്ടത്തിനു ഇടയിലൂടെ ഇങ്ങനെ ഒറ്റയാനായി നടന്നു
നീങ്ങുമ്പോള്‍, കൂട്ടം തെറ്റിയ ആട്ടിന്‍കുട്ടിയെ പോലെ വിറച്ചു മനസ്സും കാല്‍ മുട്ടുകളും. കൂട്ടി ഇടിക്കുന്ന കാല്‍ മുട്ടുകള്‍ എന്‍റെ മുക്കാല്‍ പാന്‍റിനു ഇടയിലുടെ അരിച്ചിറങ്ങുന്ന തണുപ്പ് കൊണ്ടാണെന്ന് എന്നോട് തന്നെ പറഞ്ഞു കൊണ്ടു ധൈര്യം നടിച്ചു മുന്നോട്ടു നീങ്ങി. ചില  ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ തറപ്പിക്കുന്ന നോട്ടങ്ങള്‍ കണ്ടില്ലാന്നു നടിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും, എനിക്കൊന്നു വ്യക്തമായി
ഞാന്‍ ധീര വനിതയായിട്ടില്ല ഇപ്പോഴും ടീനേജിന്‍റെ രക്ത തിളപ്പു വിട്ടു മാറാത്ത
21കാരി മാത്രമാണെന്ന്.
യാത്രയുടെ ആദ്യത്തെ പടി നമ്മുടെ St. Mary's  ചര്‍ച്ച് തന്നെ ആവണമെന്ന് മനസ്സില്‍ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. എത്രയോ ശതാബ്ദങ്ങള്‍ക്കും അപ്പുറം ഡ്രാക്കുള പ്രഭു തന്‍റെ നര വേട്ടക്കായി തിങ്ങി പാര്‍ക്കുന്ന ഇംഗ്ലണ്ടിലേക്ക് നങ്കൂരമിട്ടത് ഇവിടെയാണ്‌. ഏതോ ഒരു തണുപ്പുള്ള രാത്രിയില്‍ 12  ശവ ശരീരങ്ങളുമായി കരയ്ക്കടിഞ്ഞ ആ ശപിക്കപെട്ട കപ്പലില്‍ നിന്നും ഡ്രാക്കുള പ്രഭു ഒരു നായുടെ രൂപത്തില്‍ കുതിച്ചു ചാടി ധൃതിയോടെ കല്‍പ്പടവുകള്‍ കയറി പള്ളി മുറ്റത്തെ ഇരുട്ടിലേക്ക് മറഞ്ഞത് ഇവിടെ വച്ചാണ്.
എല്ലാത്തിനും ദൃക്ക്സാക്ഷിയായി ഞാന്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന പോലെ,
തണുപ്പിന്‍റെ മരവിപ്പ് എന്‍റെ സര്‍വനാടികളെയും തളര്‍ത്തുമ്പോള്‍ ഒരു നെരിപ്പോടിലെ തീക്കനല്‍ പോലെ എനിക്ക് ചൂട് പകര്‍ന്നു കൊണ്ടു സൂര്യ കിരണങ്ങള്‍ എന്നെ വളഞ്ഞു. അവര്‍ ഡ്രാക്കുള പ്രഭുവിന്‍റെ കിങ്കരന്മാര്‍
ആവുമോ???? എന്‍റെ സിരകളില്‍ മരവിച്ചു കിടക്കുന്ന രക്തത്തിന് ചൂടേകി, പിന്നീട് ലൂസിയെ ഇരയാക്കിയ പോലെ എന്നെയും ഇരയാക്കാന്‍ മത്സരിക്കുകയാണോ ഇവര്‍!!!!!
വിറ്റ്ബി അബ്ബിയുടെ (Whitby Abbey) അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ ഒരു ഭൂതകാലത്തിന്‍റെ
സ്മരണ ഉണര്‍ത്തുന്ന ബ്ലാക്ക്‌ ആന്‍ഡ്‌ വൈറ്റ് ചിത്രം പോലെ നിലകൊണ്ടു.
അന്ധകാരത്തിന്‍റെ വിറങ്ങലിക്കുന്ന കൈകള്‍ എന്നെ വിഴുങ്ങാന്‍ കാത്ത്
നില്‍ക്കുന്ന പോലെ, അബ്ബിയുടെ കവാടങ്ങള്‍ പൈശാചികമായി പല്ലിളിച്ചു
കാണിക്കുന്നു. ഭയം ഉള്ളില്‍ ഉറഞ്ഞു കൂടി ഞാനെന്‍റെ മനസ്സിന്‍റെ
മടക്കുകളിലേക്ക് ഒരു കടുകുമണിയായി ചുരുങ്ങുമ്പോള്‍, ഏതൊക്കെയോ
ഭാഷകള്‍ പുലമ്പിക്കൊണ്ട് ഒരു കൂട്ടം സഞ്ചാരികള്‍ അങ്ങോട്ട്‌ വന്നു. അവരുടെ
സാന്നിധ്യം എന്നെ വര്‍ത്തമാന കാലത്തിലേക്ക്  തിരിച്ചു കൊണ്ടു വന്നു.
ഭയത്തിന്‍റെ പുകച്ചുരുള്‍ നേര്‍ത്തു നേര്‍ത്തു അന്തരീക്ഷത്തില്‍ അലിഞ്ഞു
ചേര്‍ന്നു.
 വിറ്റ്ബി അബ്ബിയുടെ പ്രൌഡി ഇന്നും അത് പോലെ കാത്ത് സൂക്ഷിക്കുന്ന
അവിടുത്തെ ടൂറിസം ഡിപ്പാര്‍ട്ടുമെന്ടിനു  'ഒരു സലാം പോടാതെ' വയ്യ.
അബ്ബിയുടെ സുവര്‍ണ്ണ ദിനങ്ങളില്‍ അവിടുത്തെ പ്രഭാതങ്ങള്‍ നിറക്കൂട്ടുള്ളവ
ആയിരുന്നിരിക്കണം, ചിത്ര പണികളുള്ള ചില്ല് ഗ്ലാസ്സിലൂടെ കടന്നു വരുന്ന
പ്രകാശ കിരണങ്ങള്‍ അബ്ബിയുടെ കവാടങ്ങളില്‍ മഴവില്ലുകള്‍ തീര്‍ത്തിട്ടുണ്ടാവും.
 അബ്ബിയില്‍ നിന്നും താഴ്വാരത്തിന്‍റെ ദൃശ്യം ഒരു സീനറി പോസ്റ്റ്‌ കാര്‍ഡിനെക്കാള്‍
മനോഹരമായിരുന്നു. തീപ്പട്ടി കൂടുകള്‍ തിക്കി അടുക്കി വച്ച പോലെ
കോട്ടേജുകള്‍ കാണപ്പെട്ടു. അവിടെ നിന്നും നോക്കുമ്പോള്‍ ആര്‍ക്കും തോന്നും
ജനസാന്ദ്രത വളരെ കൂടുതലുള്ള നഗരമാണ്  വിറ്റ്ബി എന്ന്, എന്നാല്‍
യാഥാര്‍ത്യത്തില്‍ ഇന്ന് ഇവിടെ ജനസംഖ്യ വളരെ കുറവാണ്, ആ കാണുന്ന
കോട്ടേജുകളില്‍ പലതും വീടുകള്‍ അല്ല മറിച്ചു ടൂറിസ്റ്റുകള്‍ക്കുള്ള ഇട
താവളങ്ങള്‍ ആണ്. ഇവിടുത്തെ കുടുംബങ്ങള്‍ അവരുടെ നിത്യവൃത്തിക്ക്
വേണ്ടി വീടുകള്‍ 'ബെഡ് & ബ്രേക്ക്‌ ഫാസ്റ്റ് ഇന്നുകള്‍' (bed & breakfast inn) ആക്കി
മാറ്റുന്നു. ഇന്നത്തെ ബ്രിട്ടന്‍റെ ചിത്രമാണ് ഇത്, 'സൂര്യന്‍ അസ്തമിക്കാത്ത
സാമ്രാജ്യം' എന്ന തലക്കെട്ട്‌ ബ്രിട്ടന്, ഇനി നമ്മുടെ പഴയ ചരിത്ര സംഹിതകളില്‍
മാത്രമേ ഉണ്ടാവൂ  എന്നതിനുള്ള തെളിവുകളാണ് വിറ്റ്ബി പോലെയുള്ള കൊച്ചു നഗരങ്ങളും അവിടുത്തെ മനുഷ്യ പാര്‍പ്പില്ലാത്ത വീഥികളും.
    പള്ളിയുടെ  പടികള്‍ ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടും എന്‍റെ എണ്ണല്‍ തുടര്‍ന്നു
199 പടികള്‍ ഉണ്ടെന്നു ഉറപ്പു വരുത്താന്‍.  Yes a long stretch of 199 steps. ഇത്രയും
പടികള്‍ ഓടി കയറിയാണ് മീന ഹാര്‍ക്കാര്‍ നമ്മുടെ ഡ്രാക്കുള പ്രഭുവിനൊപ്പം
ഇരുന്ന ലൂസിക്കടുത്തേക്ക് എത്തിയതെന്ന് ഓര്‍ക്കാന്‍ പോലും വയ്യ. മീന
ഹാര്‍ക്കാര്‍ ഒരു ധീര വനിത മാത്രമല്ല നല്ല athelete കൂടി ആയിരുന്നിരിക്കണം.
മീന സ്പോര്‍ട്സ് വനിതയായതു കൊണ്ടാണോ എന്നേക്കാള്‍ എളുപ്പം
പടവുകള്‍ കയറിയിരുന്നതു അതോ ഞാന്‍ ഗുണ്ട് മണി ആയിരുന്നത്
കൊണ്ടാണോ ഇത്ര സമയം എടുക്കന്നതെന്ന് അറിയില്ല.
 നഗരത്തില്‍ പ്രവേശിച്ചതും അവിടുത്തെ പ്രശസ്തമായ ഫിഷ്‌ & ചിപ്പ്സിന്‍റെ (Fish &
Chips) മണം മൂക്കിലേക്ക് തുളച്ചു കയറാന്‍ തുടങ്ങി.    ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ഏറ്റവും best
ഫിഷ്‌ & ചിപ്സ് ലഭിക്കുന്നത് ഈ തീര പ്രദേശ നഗരത്തിലാണത്രെ. പക്ഷെ ഞാന്‍
ഒരു പാവം സസ്യഭുക്കായത് കൊണ്ടു എനിക്ക് അത് രുചിക്കാനുള്ള ഭാഗ്യം
ഉണ്ടായില്ല, എന്നാലും ഞാന്‍ ചിപ്സിനെ വെറുതെ വിട്ടില്ല. ഏകദേശം
ഉച്ചഭക്ഷണത്തിന്‍റെ  സമയം ആയതിനാല്‍ ഒരു നീണ്ട ലൈന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു ആ
കടയില്‍, എങ്കിലും ചിപ്സ് ഒന്ന് രുചിക്കാതെ പോകുന്നത് എങ്ങനെ എന്ന്
കരുതി ഞാനും വരിയില്‍ ചേര്‍ന്നു. ബ്രിട്ടനിലെ ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ നമ്മുടെ നാട്ടിലെ
ആളുകളെ പോലെ അക്ഷമയില്ല, എല്ലാവരും ആരുടേയും നിര്‍ബന്ധവും
നിയന്ത്രണവും ഇല്ലാതെ തന്നെ  ക്യൂവില്‍ മര്യാദ പാലിക്കും.
ലൂസി എന്തിനാ കല്‍പ്പടവുകളില്‍ വന്നിരുന്നു എന്നെപ്പോഴും എന്‍റെ മനസ്സ്
ചോദിച്ചിരുന്നു. ഇന്നെന്‍റെ ആ ഉത്തരം കിട്ടാ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം കിട്ടി!!!!
ആ കുന്നിന്‍ ചെരുവിലെ പ്രശാന്ത സുന്ദരമായ സായാന്ഹങ്ങള്‍   എന്‍റെ
കണ്മുന്‍പില്‍ പിറന്നു. നേര്‍ത്ത രശ്മികള്‍ വായുവിനെ വിണ്ടു
കീറിക്കൊണ്ട്, ചെരിഞ്ഞു കുന്നിന്‍ ചെരുവില്‍ പതിക്കുമ്പോള്‍ അവിടെ
സ്വര്‍ണ്ണ പൊലിമയാണ്..... പത്തരമാറ്റുള്ള 916 സ്വര്‍ണ്ണാഭരണങ്ങളെ പോലും
വെറും പിച്ചള കൂട്ടങ്ങള്‍ ആക്കുന്ന പ്രഭയാണ് അവിടുത്തെ
സായാന്ഹങ്ങള്‍ക്ക്. കട്ടിപുരികമുള്ള തീക്ഷ്ണമായ രണ്ടു കണ്ണുകള്‍ എന്നെ
പിന്തുടരുന്നതു പോലെയെനിക്ക് തോന്നി. എന്‍റെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ ദ്രുത ഗതിയിലായി ഇലകള്‍ പൊഴിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന മരചില്ലക്കളില്‍
ഋതു ഭേദങ്ങളുടെ ഒരു ചിന്ഹവും ഇല്ല. നിലത്തു വീണു കിടക്കുന്ന
കരിയിലകളില്‍ നിന്നും ദുര്‍ഗന്ധം വമിക്കുന്നു.ആ കട്ടിപുരികങ്ങളെ ഭയന്ന്
ഞാന്‍ ചെന്ന് കയറിയത് ശ്മശാനത്തിലാണ്. അവിടെ മൌനം തളം കെട്ടി
കിടക്കയാണ് മരണത്തിന്‍റെ മരവിപ്പ് എനിക്കും ആ നിമിഷം അനുഭവപ്പെട്ടു. ജോനാതനെ പോലെ ഞാനും ഓരോ വാക്കുകളുടെ  നുറുങ്ങുവളപ്പൊട്ടുകളിൽ പതിയിരിക്കുന്ന ഗഹനത അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഓരോ യാത്രയിലെ ചുവടുകളും എന്നെ പഠിപ്പിക്കുന്നു ജനിമൃതികളുടെ ബാലൻസിംഗ് ആക്റ്റ്.

"Next please" എൻറെ ചെവിയിൽ തറച്ചപ്പോൾ ഉള്ളിൽ എന്തോ ഞരങ്ങി മുറുകി. പതുക്കെ എന്റെ ചിപ്സ് വാങ്ങി നന്ദി പറഞ്ഞു ഞാൻ വരിയിൽ നിന്നിറങ്ങി. മരണത്തിലേക്ക് ഒഴുകുന്ന ഒരു നദി പോലെയാണ് ഈ ജീവിതം... ആർക്കൊ എന്തിനോ വേണ്ടി!!! അജ്ഞാതനായ  ഏതോ സംവിധായകൻറെ തിരക്കഥയിൽ അടുത്ത സീനിൽ "നെക്സ്റ്റ് പ്ലീസിനായി" കാത്തുകിടക്കുന്ന അനേകം നടൻമാരിൽ ഒരാൾ മാത്രമാണ് ഞാനും!!! ഉറക്കം പുതച്ച കണ്ണുകളുമായി ഞാൻ പതുക്കെ നടന്നു സ്വപ്‌നങ്ങൾ സത്യമാകുന്ന എന്റെ മായാ ലോകത്തേക്ക് !!!

ഇന്ന് കരിമ്പടത്തിനുള്ളില്‍ പതുങ്ങിയെത്തും ഒരു കൂട്ടം പുതിയ സ്വപ്‌നങ്ങൾ!!! എനിക്കുറക്കം വരുമോ??? ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നു ഇനിയൊരു യാത്രക്കായി... ബോര്‍ഗോ ചുരങ്ങളിലൂടെകാര്‍പാത്യന്‍ പര്‍വത നിരകള്‍ താണ്ടി  ഡ്രാക്കുളയുടെ സ്വന്തം മണ്ണിലേക്ക്....രക്തം കട്ടപിടിപ്പിക്കുന്ന ഇരുളടഞ്ഞ കോട്ടകളിലെ ചിലന്തി വലകള്‍ പകുത്തു മാറ്റി, വവ്വാലുകളുടെ ചിറകടിക്ക് താളം പിടിച്ചു കൊണ്ടുള്ള ഹൃദയ മിടിപ്പിനു കാതോര്‍ത്തു.... അങ്ങനെ ഒരു പ്രയാണം ഇനിയെനിക്ക്ഉണ്ടാവുമോ????? മരണത്തിന്‍റെ കരങ്ങള്‍ എന്നെ ചുറ്റി വരിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍,കാലത്തിന്‍റെ ഒഴുക്കിനെതിരെ നീന്തി, ജിപ്സികളെ പോലെ വിളിക്കാതെയെത്തുന്ന ജീവിത പ്രശ്നങ്ങളോട് പടപൊരുതിഞാനെത്തും നിന്‍റെ മണ്ണിലേക്ക്..... ട്രാന്സില്‍വെനിയയിലെ താഴ്വരകളില്‍എനിക്കായി കാത്തിരിക്കുക.......!!!

Memories....

Memories.....

Well, times are changing!!!

They have changed.

The village that I grew up in have changed a lot. Its been 11 long years since I had witnessed the Bhagavathy Temple Kaalavela and Thalappoli. The transition this small Valluvanadan village has undergone in the years is beyond words.

  Everything looks like a blurred tapestry, a mere figment of  a long lost dream. The perennial haunted 'idanaazhis' (door ways), the magic realm of 'pooja rooms' and the "antic disposition" of the 'tharavadus' (ancestral homes) all seem to be an illusion of the reality. The shroud of silence in the majestic tharavadus is akin to the emptiness in my mind. Those worn out walls of the past no longer tell stories. The warm smiles, caressing hands and loving eyes of the muthasshans and muthasshis (grand parents) have given way to coarseness and rudeness. I can no longer see homes, there are mere bricks all around.. 

 The unswerving paths which once held the fragrance of 'Alaripoo' (Plumeria flowers) and 'Champakams' and my childhood memories have withered away. The bleak shores of reality, and the pungent odor compel me to return from my dream land. The fragrant paths are a banished  dream, now they are dumping grounds of chicken cadavers. A return to the past almost seems impossible, still my eyes search for the remnants of the past in the withered aalthara (the seat of banyan tree) , the worn out compound walls and the fading graffiti. 

  As I walk through the streets I can no longer hear Malayalam. These streets are now home to a number of migrant workers from Bengal, Bihar and other states. Bhojpuri songs flowing from their mobiles, and the Bengali slang in the air make me feel that I am no longer in my native place. I told my dad probably we should rename the street into Bengali Street :-). I heard someone cracking a joke that if you know only Malayalam language then you will no longer get your order placed in the local restaurants, as they are flocked with these migrant workers. There was another surprise in store for me, all my favorite chaats (Street foods) like Paani puri and Bhel is available in our very own Valluvanadan village. This was something which I could have never dreamt of. Strangely the villagers seem to have embraced the chaats with an open heart or rather I must say open mouth... Lol!!!!  Jokes apart, I hear people complaining about law and order issues. I don't know if it is really this or the inherent intolerance or the far out cry of the sons of the soil!!! Changing times would surely be a proof and witness for this. 

 Bhagavathy Temple has also undergone an image makeover few years back. The new temple structure resembles the Tamillakam architecture (Temple architecture style patronised by Kings from the various dynasties of Tamilnadu like the Pandyas, Pallavas and Cholas). The entry to the temple is through a majestic double level  gopuram (Tower). The shrine is enclosed in a rectangular structure called the "naalambalam" (Temple cloister). The naalambalam also houses the "thevarpura" the section dedicated for cooking naivedyam (holy food) for the deity. During the pooram festivities temple arts like "ashtapadi" are staged in these nalambalam. Even the "srikovil" (the inner sanctum sanctorum) has undergone slight transformation, earlier the symbol of  the presiding deity 'Bhagavathi' was only a "trishoolam" (Trident), but during temple renovation a new "devi vigraham prathishta" (installation of devi idol) was done. The mandapapura (yet another abode of devi) was refurbished into the traditional kizhakkini style of the naalukettus (hall mark of heritage homes of kerala). The traditional temple performing art  'kalampattu' is performed in these 'mandapappuras'.

  This year I was fortunate enough to be a part of the 'Bhagavathi Temple' festivities after a gap of 11 long years.  The face of pooram and the temple has changed. The police koothu which used to be there prior to kaalavela have given way to pooram with all sorts of performing arts unheard in the earlier times like Paandimelam, Shingaarimelam and colourful Kaavadis. I realised that I am a soul lost in the new found noise of the city and the jaded monotones. I can no longer see the colourful balloons and bangles lighting wicks of endless colourful dreams in the eyes of the kids. Insensitivity and plaintive quietness on the little faces amaze me. Where is the slice of laughter on their lips, love and dreams glistening in their eyes??? I guess, innocence has returned to the conch shells holding back oceans of emotions in it. Happiness seems to be like a sepia photograph in this colourful world now. Strange, but undeniably true. The tiding time has indeed changed everything in its course, the people, locality, celebrations and may be even relationships.

  Another day lost in the labyrinths of time, twisting and tossing in the bed, I am waiting for the dawn to arrive, it will be kaalavela tomorrow. I  couldn't believe that I am up and ready in the morning so quickly for the 'paalumvellari' custom in the temple. Good lord, the temple was a surreal vision for me. Devotees were flowing endlessly. I have never seen such huge crowd in the temple premises ever in my lifetime. I somehow glided through the crowd and came out. There was no time for building cosmic connection with Bhagavathi for me on kaalavela day strangely with continuous interference of mobile signals and ringtones from the devotees. I am sure Bhagavathi would have understood my dilemma :-). On my way back home I thanked her in my mind for letting me out of the "bhaktajana saagaram"  (ocean of devotees) without any harm.

  Kaalavela is an eventful day for anyone from the ancestral households of this Valluvanadan village. Naayadis come to play their traditional paattu on this day. Then the poothan and thira (embodiment of good) visit the ancient households to drive the evil spirit away. So I too was waiting for them  eagerly. This seems to be a year of surprises for me, around mid-morning the naayadis came. Guess what???? For the first time since my childhood days, this year I happened to see female naayadis and that too two of them. Inspite of our repeated requests not to play their song, they performed for 2 minutes. Another mark of change. But I must confess, even though I always advocate female equality, I missed our old naayadi with a toothless smile fixed on his face. Then around afternoon the poothan (Lord Siva's attendant) and thira (embodiment of Bhagavathi / Kaali) came to play their poothanpaattu along with the drummers. After their short performance they throw rice to bless the people of the household. This ritual art is performed by people from "Mannaan caste" (Mannaans are traditionally the village washer-men/ dhobis). After the performance poothan and thira should be given their "avakaasham" (it is their right to collect a naazhi of rice and also mundu (dhoti) from the household and also money 1 naazhi = app. 200-220gm of rice)  I still remember how I used to hide behind my ammoomma's pallu as I was scared of the echoes of the drum, trinkets and chilambu (brass anklets) of poothan and thira. Rudiments of memories are a music to my soul and it weaves an ambivalent emotion in my heart, both sweet and bitter at the same time. I guess that's what you call life!!!

  Kaalavela was the epitome of change I must say. Every year there is a growing number of Desha Kaalas it seems. The crowd is uncontrollable. Kaalas are no more lifeless pieces made of straw, they too are the advocates of a technology marvel. Occasionally I saw a kaala swinging its head, another one fluttering its eye lids like a shy lass, and the other one fanning its ears. I was giggling like a kid at the sight of these sophisticated kaalas. Thumping drums and loud music filled the air. A chorus of boisterous laughter from the nearby youth distracted me and I noticed the only single kaalas in the group. There stood the Manakkal kaala at No.1 position and our tharavaattu kaala at No.2 position. I initially felt that they don't have enough glitter among others, then my dad rightly pointed out when other desha kaalas come and go, both of them would always remain and stand the test of time.  As I walked back home, I wished to return to my childhood days where imagination took wings, where dreams would lend its colour to everything, when life was simple and pristine.

Thalappoli is the final day of the festivities. The ceremonial processions with caparisoned elephants, velichappad, and accompanying thaalams that emanate from the Bhagavathy Temple to the Kunnath Mana marks the beginning of Thalappoli. Now since last two years a new tradition has come up, 'Paravaippu', where you welcome Bhagavathi at your entrance with a para (which is an ancient measurement vessel for measuring paddy) of nellu (paddy) and nilavilakku. Traditionally paravaippu is a symbol of prosperity in agrarian households. I really don't know who introduced it suddenly out here. Well, another welcome change, I must say.

 Elephants caparisoned in their gorgeous Nettipattams are still a treat to watch. Panchavadyam the musical ensemble is a key ingredient of the Thalappoli festivities. Greatest Panchavadyam exponents like Cherpulassery Sivan and Mattannoor Sankarankutty Maaraar were present on the final day of Thaalippoli festivities.  The percussionists have the same vigour and enthusiasm as they used to have. But the crowd seem to have changed for the worse, chattering and clattering among themselves.

  I walked past the crowd to the temple. I stood at a corner with hands folded in prayer to witness the "deepaaradhana" and the deity of 'Bhagavathi' in its ultimate glory. The velichappad was ready for the chuttuvilakku with the "aramani" (waist belt with bells), "chilambu" (brass anklets) adorning his feet and the vaal (the holy sword) in his hand. He wears a red 'kacha' over the white dhoti which is a symbol of the Bhagavathi. Like Manikutty in Oru Vazhiyum Kure Nizhalukalum I too have a strange connection with  velichappad uncle. He is not just an oracle for me, but an envoy of the Bhagavathi, who used to shower me with blessings. Oh...!!! Memories...!!!! Thou have bereft me of my soul!!! As a ripple of wind had passed through the silver tresses of the velichappad I woke up from the reverie. Then I learnt there is one thing that has not changed in all these years, my unflinching faith in the Bhagavathi and also the same old velichappad uncle.  Even though change is inevitable, I wish to be trapped in time and caught up in a reverie of years long past in the words of William Styron....

  So still is my heart's beats... aching to ebb away into my childhood days.... Will memories ever ebb away???Will my eyes ever see those colourful dreams again??? Were those just bonds made of clay???

  As I walked back home, memories started flooding, like the drizzle on the parched landscape. I felt like a leaf that had been carried hither and thither by the breeze. My heart too swaying ever so gently to the rhythm of those memories. I will surely find those golden days in the cobbled lanes of my dreams.... in the murmuring of the banyan tree leaves... in the scurry laughter of the streams... in the dreamy flutter of the blossoms...

Like a soul chant... a song played on my lips... bringing caravans of bliss... trail of memories and a never fading smile on my lips...

Yaadon Ki Baarat Nikli Hai Aaj Dil Ke Dwaare

Dil Ke Dwaare

Sapnon Ki Shehanai Beete Dino Ko Pukaare

Dil Ke Dwaare..........

നടന തിലകത്തിനു എന്‍റെ ആത്മപ്രണാമം

മലയാളം സിനിമയുടെ പെരുന്തച്ചന്, നടനതിലകത്തിനു അശ്രുപൂജ കൊണ്ടൊരു എളിയ പ്രണാമം.... 

ഇത് തിലകന്‍ സാറിനു വേണ്ടി ഗ്ലിസറിന്‍ തേച്ചവരുടെ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പല്ല..... ഒരു സാധാരണ സിനിമാപ്രേമിയുടെ ഹൃദയ ധമനികളിലെന്നും മായാതെ തങ്ങി നില്‍കുന്ന ഒരായിരം അനശ്വര കഥാപാത്രങ്ങളെ സമ്മാനിച്ച ഈ തലമുതിര്‍ന്ന കാരണവര്‍ക്കുള്ള ആത്മപ്രണാമം... 

നിസ്സഹായനായ അച്ഛനായി, വാത്സല്യ പാല്‍ക്കടല്‍ ചൊരിയുന്ന മുത്തശ്ശനായി,

വേദമന്ത്രങ്ങളില്‍ നിപുണനായ തിരുമേനിയായി, പട്ടാള ചിട്ടയുള്ള കാരണവരായി, കറുത്ത
കട്ടിക്കണ്ണടയിലൂടെ വിദ്യാര്‍ഥികളെ വിറപ്പിക്കുന്ന കണിശക്കാരനായ കണക്കു മാഷായി അദ്ദേഹം മലയാള മനസ്സുകളെ കീഴടക്കി....

കിരീടത്തിലെ സേതുവിന്‍റെ അച്ഛനുമായി താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരുപാട് പിതാക്കന്മാര്‍ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടാവും തൊണ്ണൂറുകളിലെ
കേരളക്കരയില്‍......................... ജീവിതത്തിന്‍റെ ഊരാക്കുടുക്കുകളില്‍ നീറി പുകഞ്ഞ അച്യുതന്‍ നായരുടെ നിസ്സഹായത കണ്ടു പിടഞ്ഞിരുന്നു നമ്മളെല്ലാം... തന്‍റെ എല്ലാം
എല്ലാമായ പുത്രന്‍ യൌവ്വനവും ഭാവിയും ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് എറിഞ്ഞുടച്ചപ്പോള്‍ തകര്‍ന്നത് ആ പിതാവിന്‍റെ കനവുകലിലേക്കുള്ള നൂല്‍പ്പാലമാണ്....

സ്ഫടികത്തിലെ ചാക്കോ മാഷ്‌ "ഗണിതം കൊണ്ടാണ്
ഈ ഭൂഗോളം കറങ്ങുന്നതെന്നു
പ്രഖ്യാപിക്കുമ്പോള്‍............." അറിയാതെയെങ്കിലും കണക്കിനെ പ്രാകാതിരുന്നവര്‍ ഇക്കൂട്ടത്തില്‍ ഉണ്ടാവുമോ അറിയില്ല....

മയില്‍പ്പീലിക്കാവിലെ വല്ല്യത്താനേ തെല്ലു ഭയത്തോടെ മാത്രമേ ഇന്നുമെനിക്ക്‌ ഓര്‍ക്കാന്‍ കഴിയൂ... ഗായത്രി കുട്ടിയിലൂടെ കുട്ടിമാണിയെ തേടുന്ന വിക്കുള്ള വല്യത്താന്‍
വിറപ്പിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മയായി മസ്തിഷ്കത്തില്‍ ഭയത്തിന്‍റെ വിത്തുകള്‍ വിതക്കുന്നു.....

ഇന്ത്യന്‍ റുപ്പീ എന്ന ഇന്നത്തെ തലമുറയുടെ സിനിമ കണ്ടപ്പോള്‍ എനിക്കൊന്നു വ്യക്തമായിരുന്നു യഥാര്‍ത്ഥ പ്രതിഭയെ മറച്ചുപിടിക്കാന്‍
ഒരു
സംഘടനയ്ക്കും ആവില്ല.... ഇന്നത്തെ നടന്മാരെപ്പോലെ ജിം ബോഡിയും ഡിസൈനര്‍ വസ്ത്രങ്ങളും ഇല്ല ഇന്ത്യന്‍ റുപ്പിയിലെ അച്ച്യുത മേനോന്... But at many a places Achutha Menon has out shined JP the hero. Thilakan with his brilliant portrayal of the renagade he is.... proved that, there are simply no substitues for sheer brilliance and talent... Hats off to the genius in him which brilliantly captivated the audience in "Indian Rupee" and for giving it a mysterious touch..... One of the best characters woven by Renjith, one couldn't ask for more from Thilakan... In the scene where Prithviraj (JP) squeals to Achutha Menon (Thilakan) "Where were you all these years???" Audience can't help but wonder why Thilakan was forced into a sabbatical by the film fraternity.

ജീവിതത്തിലും സിനിമയിലും തനതായ ശൈലി വച്ച് പുലര്‍ത്തിയിരുന്ന തിലകന്‍ എന്ന വ്യക്തി, വിപ്ലവത്തിന്‍റെ ശരങ്ങള്‍ എറിഞ്ഞിരുന്നു മലയാള സിനിമയിലെ
താരസമ്രാട്ടുകള്‍ക്കു നേരെയും തെല്ലും
സങ്കോചമില്ലാതെ..... I salute the renegade in him for throwing questions at the system and for sticking to his principles.

മലയാള സിനിമാ സംഘടനകളുടെ കാര്‍മേഘത്തില്‍ നിറം മങ്ങുന്ന പ്രതിഭയല്ലായിരുന്നു തിലകന്‍
സാറിന്‍റെതു.... ഗാംഭീര്യം സ്ഫുരിക്കുന്ന ശബ്ദവും, അഭിനയ സമ്പത്തിന്‍റെ പൈതൃകം പോലെ നിലകൊണ്ടിരുന്ന തീക്ഷ്ണമായ കണ്ണുകളും കട്ടിപ്പുരികവും, തിലകനെന്ന വ്യക്തിയുടെ നിശ്ചയം വിളിച്ചോതുന്ന വിടര്‍ന്ന ചുണ്ടുകളും... നിമിഷം കൊണ്ട് മാറി മറിയുന്ന മുഖഭാവങ്ങളും കൊണ്ട് അദ്ദേഹം അനായാസം പ്രേക്ഷക മനസ്സുകളില്‍ ചിരകാല പ്രതിഷ്ഠ നേടികഴിഞ്ഞിരുന്നു...
ഉദയ സൂര്യനെപ്പോലെ തന്‍റെ
അഭിനയപാടവത്തിന്‍റെ മികവിനാല്‍ മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം എന്നും ജ്വലിച്ചിരുന്നത്....

I think he is the Antony Hopkins of Mollywood… Just like Antony Hopkins making his screen presence felt in classics like "Silence of the Lambs" not with the length of his performance but with his magnetic personality, Thilakan has also mesmerized the Mollywood audience for decades with his magnanimous persona.

സരസ്വതീ ദേവി കനിഞ്ഞരുളിയ ഈ മഹാനടനെ വിസ്മരിക്കാന്‍ മലയാളത്തിനാവുമോ???? ആരോടാണ് ചോദിക്കേണ്ടത്‌ അന്ധരും, ബധിരരും, മൂകരുമായ ഈ ലോകത്തോടോ??? ഉത്തരമില്ലാത്ത ചോദ്യങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ നമ്മുടെയെല്ലാം ജീവിതം ഇനിയും ബാക്കി...

ഓര്‍മ്മയുടെ ബാക്കിപത്രം അവശേഷിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് തിലകന്‍ സാര്‍ ചിതയില്‍ അമരുമ്പോള്‍......... ചോര പൊടിയുന്ന തൂലികയില്‍ നിന്നിതാ അങ്ങേക്കായി
രണ്ടിറ്റു ഗംഗാജലം... അഗ്നി മഴയില്ലാത്ത ഒരു അന്ത്യയാത്രയിലേക്ക്.... പക്ഷെ എന്തേ കുട്ടീ നീ മറന്നോ.... ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക് അന്ത്യമില്ലല്ലോ ....

May your soul rest in ever lasting peace in the hearts
of millions....

--Sruthi Wilson Thekkath.